Vrijdag 28 maart besloten Flore, Bram, Nikki en ikzelf
naar Nieuw Amsterdam te gaan. We namen onze fiets en vertrokken. Het Fort Nieuw Amsterdam ligt op een
strategisch zeer belangrijk punt, precies waar de Commewijnerivier en Surinamerivier,
vlak bij de oceaan, samenvloeien. Het Fort Nieuw Amsterdam is opgezet als
verdedigingswerk voor de achterliggende plantages aan de bovenloop van beide
rivieren. Het is een royaal opgezet aarden fort, een vijfhoek (polygoon) met 5
bastions. De opdracht voor de bouw werd gegeven door de ‘Geoctroyeerde
Sociëteit van Suriname’ die in 1683 was opgericht. Het fort Nieuw Amsterdam heeft als verdedigingswerk een weinig
succesvolle historie. Tweemaal viel het zonder slag of stoot in de handen van
de Engelsen.
In de loop van de
19e eeuw verloor het Fort Nieuw Amsterdam steeds meer aan betekenis. In 1872
werd een deel van de kazernes als gevangenis ingericht. Tot 1967 was dit de
enige gevangenis in Suriname. Op 1 februari 1907 werd het Fort Nieuw Amsterdam
officieel als verdedigingswerk opgeheven en tot bestuurscentrum van het
district Commewijne verklaard. Vanwege de strategische ligging is het Fort
Nieuw Amsterdam tijdens de 2e wereldoorlog door de Amerikanen gebruikt als
verdedigingspunt voor de bauxietwinning in het bovenstroomgebied van de
Surinamerivier. De grote kanonnen op het bolwerk herinneren aan deze periode.
We zagen het volgende bord en besloten rechtdoor te
fietsen:
Op onze fietstocht vanaf de aanlegplaats van de boot naar
het Openluchtmuseum Fort Nieuw Amsterdam zagen we Amerikaanse kanonnen uit de
tweede wereldoorlog. De Amerikanen beschermden Suriname vanwege de aanwezigheid
van de tijdens de oorlog voor de productie van aluminium zeer belangrijke
bauxietmijnen en bedrijven. De schootsafstand van de kanonnen reikte tot de
monding van de Surinamerivier. Oudere Nieuw Amsterdammers weten nog te
vertellen dat wanneer één van de kanonnen werd afgeschoten, heel Nieuw
Amsterdam op zijn grondvesten trilde.
Na ons bezoek aan de kanonnen namen we opnieuw de fiets en
fietsten richting Mariënburg. Onderweg konden we opnieuw genieten van een
prachtig uitzicht. Het was een super warme dag, wat het een vermoeiende
fietstocht maakte. Bij onze aankomst vertelde de opzichter ons dat Paramaribo 24 km van Mariënburg lag. We hadden dus een tocht van 24 km achter de rug J
Mariënburg was een plantage. In 1880 werd de verlaten
plantage gekocht door de Nederlandse Handel Maatschappij die er een
suikerfabriek wilde vestigen voor al het suikerriet van de omliggende plantages.
Voor de aanvoer van riet werd een twaalf km lange spoorweg aangelegd, de
eerste spoorverbinding in Suriname. Een
eeuw later, in 1996, werd de fabriek gesloten en sindsdien is er niets meer
gedaan met het terrein en de gebouwen. Momenteel groeien er bomen tussen de
grote tandwielen van de suikerrietpers. Het is een ruïne geworden, maar het was
ooit een indrukwekkend bedrijf met een hoge productie en prachtige machines. Er
waren nog enkele gebouwen te bezichtigen: de oude directeurswoning, die van de
machinist en het hoge gebouw waar vroeger rum gedestilleerd werd. Er staan ook
nog enkele kiepwagens op de spoorrails als herinnering aan vroegere tijden.
Verder is er niets gedaan om het voor toeristen aantrekkelijk te maken.
Na een korte wandeling door Mariënburg besloten we terug
te keren. Op de terugweg stopten we nog even voor een maaltijd bami met kip.
Terug thuis hadden we een leuke maar vermoeiende fietstocht van ongeveer 48 km
achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten